Dünya Vatandaşlığı Yolcusu
Dünya Vatandaşlığı Yolcusu
Duru Yüksel
Alaçatı Atatürk İlköğretim Okulu 1. Sınıf öğrencisi
Bugün bir konuğum vardı; Duru Yüksel…
Bir röportaj için geldi. Alaçatı’daki evde çalışma ortamındayız… Duru henüz ilkokul 1. Sınıfta. Alaçatı Atatürk İlköğretim Okulunda okuyor. Farklı mesleklerdeki kişilerle söyleşi yapıyorlar. Bunlar öğretmenleri tarafından video kayda alınıyor.
Annemiz Fahrünnisa Kadıbeşegil çok yönlü bir sanat kadını idi. 2009’da kaybettik. Şairdi, ressamdı, çevirmendi, yayıncıydı. 1970’lerde yayımlamaya başladığı Oluşum dergisi 1990’ların ortalarına kadar okurları ile buluştu. 2 binden fazla yazar, çizer, şair, edebiyatçının bu dergi ile Türkiye’nin aydınlanmasına yönelik çok yönlü ilişkisi vardı.
Bir cumhuriyet kadını idi.
Önce kızım Pırıl aradı. Sonra İzmirli gazeteci arkadaşım Elvan Feyzioğlu… Haziran’dan bu yana sorup soruşturuyordum; neden Çetin Altan yazıları artık çıkmıyordu? Nebil Özgentürk bile “Vallahi bilmiyorum Salim” demişti. Gerisini tahmin etmek zor değil tabii…
Benim için Çetin Altan yazısı yazmak çok zor olmalı. Ama kayıtlarıma geçmesi gerektiğini düşünüyorum. Her insanın hayatında her zaman Çetin Altan’lı anıları olmuyor.
Bir “e-kitap” yayımladım. Blogumdan ücretsiz indirebilirsiniz.
Öyküsünü kısaca önsözde anlattım. Burada da yer vereyim…
2011 yılının son aylarına doğru son kitabım Oyun Bitti üzerine çalışıyordum. 35. Versiyon olmuştu ki kod adı “Ya kuşlar
rüzgâr güllerine çarparsa” idi… Yenilenebilir enerjinin ana
kaynaklarından biri olan rüzgârları enerjiye dönüştüren o devasa
kollar artık her taraftaydı.
Bu yazı “hesap verilebilirliğin” kaçınılmaz olarak değerler hiyerarşisinde tek başına üst sıralara tırmanmakta olduğunu vurgulamak için İç Denetim Enstitüsü’nün dönemsel yayının kış 2015 sayısı için kaleme alınmıştı.Değerler basamağında hızla “bir numaraya” çıkmakta olan “hesap verilebilirliğin” önemini vurgulayan yazı aslında, ekonomiden siyasete, toplumsal duyarlılıklardan bireysel davranışlara kadar hepimizi yakından ilgilendiriyor.
Önce kıskandım… Sayfalarını belli belirsiz bir iç geçirmeyle çevirdim. Çünkü yazmak istediğim kitap elimdeydi.Hani tam zamanlı Alaçatılı olduğumdan bu yana beni tanıyanların “artık yeni bir kitap bekliyoruz senden” dedikleri kitap elimdeydi. Ne var ki ben yazmamıştım! Bugüne kadar yollarımızın kesişmediği ama yaşam tercihini yine benim gibi Alaçatı’dan yapmış Cihangir Koşu’nun yazdıklarını yudumluyorum.
